خوش آن ساعت که یار از در درآیو    

                                  شو هجران و روز غم سرآیو 

                                                             ز دل بیرون کنُم جانرا بصد شوق 

همی واجُم که جایش دلبر آیو 

                                  به دل چون یادُم از بوم و برآیو 

                                                             سِرشکُم بیخود از چشم تر آیو 

از آن ترسُم من ِ برگشته دوران 

                                  که عمرُم در غریبی بر سرآیو  

---

یکی درد و یکی درمان پسندد  

                                                          یکی وصل و  یکی هجران پسندد 

من از درمان و درد و وصل و هجران 

                                                          پسندم آنچه را جانان پسندد