حقیقت چیست ؟
افکار من !حقیقت چیست ؟
افکار من !راز انسان بودن-1
چی بنویسم ؟ از کجا شروع کنم ؟ بغض بزرگی جلوی گریه هام رو گرفته آروم گریه میکنم و احساساتم رو روی کاغذ پیاده میکنم تا کسی چیزی نفهمه مطمئنم اگه تنها بودم زار زار گریه میکردم از این حقیقتی که پر واضح بود ولی الآن آن را فهمیدم !
و باز اشک میریزم لحظه ای درنگ میکنم و صبر . تا کمی آرام گیرم
ولی سخت است ؛ سخت است بزرگترین نکته ی جهان را بفهمی و آرام باشی ، آرام بمانی
سخت است . هنوز آرام نگرفتم و همچنان اشک میریزم .
وبلاخره کمی آرام شدم تا چند خطی بنویسم
مادرم میگوید "حس میگیری" ! ؛ خوب میدانم منظور او چیست ولی او نمیداند درون "من" که یک "انسانم" یک "خلقت خدا" موجودی که از آن "خلیفه الله" یاد شده ؛ او نمیداند که درمن چه غوغایی بپاست !
اونمیداند؛
چندی پیش دعایی برایش کردم که "کاش برای چند لحظه مرا درک میکردی" کاش برای چند لحظه آدمی خود را جای آدمی تصور میکرد
لحظه ی دیدار با تکه ی گمشده ی بود و نبودم است ...
باید بروم
وبا کمال میل می روم
یاعلی
زمان : ظهر هنگام - وقت نماز
آمدم تا بگویم
آمدم تا فریاد بزنم
و این است آن تلنگر خدایی ؛
مدتی است دغدغه ی حفظ کلام حق را دارم به همین منظور "کتاب آموزش حفظ قرآن "نوشته ی استاد شهریار پرهیزکار را میخواندم چند صفحه ای خواندم از مزایای حفظ قرآن نوشته بود از احادیث و روایات ائمه ی اطهار و پیامبر عزیز ، قشنگ بودند ؛
پیامبر (ص) : تعداد درجات بهشت مطابق تعداد آیات قرآن است پس هنگامیکه حامل قرآن داخل بهشت میگردد به او گفته میشود بخوان و بالا برو که برای هر آیه ای درجه ای است بنابراین بالاتر از حافظ قرآن (که به جهت عمل نمودن به قرآن لیاقت ورود به بهشت را پیدا کرده) درجه ای نیست .
پیامبر(ص): کسی که قرآن را از حفظ تلاوت کند و سپس گمان برد که خداوند متعال او را نمی آمرزد ، او در حقیقت از کسانیست که آیات خدا را به تمسخر واستهزاء گرفته است
تا اینکه به آیاتی از قرآن در این کتاب برخورد کردم
وهذا ذکر مبارک انزلناه ... انبیاء – 50
الا بذکر الله تطمئن القلوب ... رعد – 28
ومن اعرض من ذکری فان له معیشه ضنکا... طه – 124
واژه ی ذکر توجه مرا به خودش معطوف کرد به معانی آیات دقت کردم دوباره سراغ لفظ عربی آن رفتم چند بار نگاهم به واژه ی ذکر معطوف شد و یکباره یادم به خودم افتاد آن موقع که واژه ی انسان را زیر نظر داشتم آن موقع که ریشه ی نسی را بررسی میکردم معنی آن "فراموشی - فراموشکار" به ذهنم آمد نگاهم به واژه ی ذکر قفل شده بود و در ذهن واژه ی انسان و معنی آن را مدام مرور میکردم ، حس عجیبی داشتم ، حس والایی بود ، حس میکردم رازی رو فهمیدم راز پرواضحی که پیش رویم بود اما تا به آن موقع آن را درک نکرده بودم به هر نحوی سعی کردم به مادرم حسم را بگویم
پس به او گفتم :
حس میکنم ریشه ی تمام مشکلات جهانیان را فهمیدم !
مادرم گفت : منظورت چیه ؟
گفتم (با بغض و درنگ) : مقابل سیاهی چیست ؟ ... گفت سفیدی
مقابل پایین چیست؟ گفت بالا
مقابل تاریکی چیست؟ گفت نور
مقابل زن ؟ مرد
چپ ؟ راست
خوبی ؟ بدی
زشتی ؟ زیبایی
هستی ؟ نیستی
و در آخر گفتم مقابل "فراموشی" چیست ؟
؟
مقابل "فراموشی" چیزی نیست جز" یاد "
مقابل نسی چیزی نیست جز ذکر
که نسی همان انسان است که فراموشکار است و ریشه ی همه ی مشکلات بشری "انسان بودن" اوست!
او (انسان) مدام خداوند را فراموش میکند و مرتکب گناه میشود . در مقابل او ذکری نهاده شده که با آن انسان دیگر انسان نیست و پازل کامل خواهد شد
آن ذکر چیزی نیست جز
... کلام حق ...
وهذا ذکر مبارک انزلناه ... انبیاء – 50
